Evliliğim
Herşeyi çok farklı hayal etmiştim. Severek evlenmiş, aşık olmuştum ama işi aslı malesef öyle değilmiş. Yürümedi...
Hamileliğim
Tam istediğim zamanda, çok çabuk hamile kaldım, üstelik de çok rahat bir hamilelik geçirdim ancak psikolojik olarak çok yıprandığım bir dönem oldu. Hiç bir şey anlamadım hamileliğin o güzel günlerinden. Tekrar yaşamayı, bu sefer dolu dolu, doya doya yaşamayı çok isterim ama bundan sonra ikinci çocuk zor zor...
Doğum sonrası (Lohusalık)
Doğumdan yaklaşık 8-10 gün sonra annemle İstanbul'dan Ankara'ya geldik. Neden? Çünkü eşimle yollarımız ayrılma noktasına geldi. Daha fazla kalamazdım İstanbul'da. Tabii hem lohusalık psikolojisini hem de ayrılık psikolojisini düşünürseniz, ne kadar zor bir dönem olduğunu tahmin edebilirsiniz.
Kendi evim
Evliyken önce lojmanda oturuyorduk. çok küçük, 1+1 bir evdi. Hiçbir şey sığdıramayacağımız için almamıştık çok eşya. Sadece salon ve yatak odası. Sonra kendi evimizi aldık ama orada oturmak bana kısmet olmadı çünkü ayrıldık. Ben de sadece özel eşyamı yanıma alarak, oğlumla birlikte ailemin yanına geldim. Şimdi burada küçük bir odam var, oğlumla beraber yattığım. Sadece özel eşyamı getirebildim, aynı şekilde Can'ın da. Sadece karyolasını getirdik, gardrobu İstanbul'da kaldı. Çünkü ailemin evinde de koyacak yer yok.
Şimdi dört gözle kendi evime çıkacağım günü bekliyorum. İstediğim gibi döşeyebileceğim, kendi düzenimi kurabileceğim kendi evimi... Ailemin evi de olsa, kendi evim gibi olmuyor malesef...
Can'ın bebek arabası ve oto koltuğu
İki kuzenimin de benden önce çocukları olduğu için onlar almışlardı kendilerine bebek arabası ve oto koltuğu. Ben hamileyken ısrar ettiler, sakın alma yeniden, bak bunları kullanırsın diye. Ben de almadım, fazladan masraf yapmayım dedim. Bebek arabasını ve oto koltuğunu verdiler, ben de kullanıyordum. Ama geçenlerde büyük kuzenim arabayı geri istedi. Eltisi doğum yapacakmış, arabayı ona verecekmiş. Üstelik de "Kullanıyor musun?" diye sorduğunda, "Kullanıyorum" dememe rağmen! Üstelik de araba ona değil, küçük kuzenime ait olmasına rağmen! Ne kadar ayıp değil mi? Bir kere vermişsin kullan diye, Can henüz 1,5 yaşında, biz daha onu 4-5 yaşına dek kullanırız, sen de bunu bile bile geri istiyorsun! Baştan benim almamam gerekirdi aslında, gidip kendi zevkime göre alacaktım ama annemler filan da ısrar edince, masraf yapmayın boştan yere kızım deyince vazgeçmiştim almaktan. Hata yapmışım!
İşte böyle şeyler yaşadım. Hayatım boyunca hep hayalini kurduğum, çok iyi, çok güzel olmasını iistediğim şeyler malesef hayal kırıklığı oldu! Umarım bundan sonra hayatın bana göstereceği şeyler gönlüme göre olur...
