İnsanoğlu çiğ süt emmiş derler ya, gerçekten de öyle!
Bazen öyle şeylere tanık oluyoruz ki bir insan bunu nasıl
yapar diye düşünüyoruz.
Şiddet…
Asla, hiçbir canlıya uygulamamak gereken bir davranış,
bunu hepimiz biliyoruz.
Peki, biliyoruz da neden yapıyoruz?
Konuşarak anlatamıyor muyuz derdimizi?
Neden şiddete başvuruyoruz?
O kadar mı kaybediyoruz kendimizi?
O kadar mı gözümüz görmüyor hiçbir şeyi?
Hele o bebeklere, yaşlılara, bize hiçbir şekilde
karşılık veremeyecek, o aciz insanlara nasıl el kaldırıyoruz? Nasıl el veriyor
içimiz o insanlara vurmaya?
O kadar üzülüyorum ki böyle bir olayı duyduğumda.
Bebeklere, çocuklara ve yaşlılara uygulanan şiddet beni kahrediyor. Bilmiyorum,
böyle konuşmak kolay belki, ama yine de insan ne kadar kızsa da, köpürse de,
delirse de el kaldırmamalı diye düşünüyorum. Benim de oğluma çok kızdığım
zamanlar oluyor, yine de elimi kaldırmamaya, vurmamaya çalışıyorum. Evet henüz
çok küçük, belki büyüdüğünde çok daha zor durumlarla karşılaşacağım, ama o
zaman da kendimi tutarım, asla vurmak istemem.
Neye yarar ki vurmak? Karşımdaki küçücük çocuğu
üzmekten, ağlatmaktan başka? Onun kalbinde bir yara açmaktan, çok sevdiği
annesine duyduğu sonsuz güveni zedelemekten başka?
Nasıl engellenir şiddet, bu konuda neler yapılabilir
bilmiyorum. Eğitim çok önemli şüphesiz, ama tek başına yeterli olacağını
düşünmüyorum.
Bazen sokakta görüyorum, bir anne, yanı başında yürüyen
ve bir şeyler söyleyen çocuğuna kızıp bir tokat atıyor yüzüne, o anda benim
dünyam kararıyor! Abartmıyorum, gerçekten de içim acıyor bu manzara karşısında.
Tokadı yiyen çocuk ağlamaya başlıyor, oysa anne hiç umursamıyor, yürümeye devam
ediyor. Neden peki? Aslında pişman olmuyor mu? İçi bir an bile olsa sızlamıyor
mu? Peki neden böyle davranıyor? Anne babasından öyle gördüğü için mi?
Sebebi ne olursa olsun, lütfen ama lütfen bir kez daha
düşünün karşınızdaki kişiye kızdığınızda. Ne olur, derin bir nefes alıp 10’a
kadar sayın bir insana elinizi kaldırdığınızda. Sonrasında pişman olmamak için,
bir kalbi kırmamak için…
